7

Przybywam z nowym rozdziałem!

Jak zwykle zapraszam Was do komentowania i gwiazdkowania (w wersji na Wattpadzie). Miłego czytania!

*

- Molly, gdybym ja tylko rozumiała o co, do cholery, chodzi.

- Masz szczęście, że dzieci nie ma obok, jeszcze by wyłapały te okropne słówka i używały ich w szkole.

Tonks oparła się o blat stołu kuchennego w Norze. Przyjechała tam z samego rana, ponieważ Molly została wyznaczona jako koordynatorka misji Remusa, która miała odbyć się już za kilka godzin.

- Skąd możemy mieć pewność, że Fia jest dobra? – prychnęła. – Nie mamy żadnych dowodów.

- Na Severusa też, moja droga – pani Weasley uśmiechnęła się bezradnie. – Tylko jeden Dumbledore wie o wszystkim, a skoro on im ufa, to my też musimy.

- Problem w tym, że Snape’owi wcale nie ufam bardziej – Tonks wykrzywiła wargi w grymasie. – Myślę, że wszystko mamy gotowe.

- Czy Remus wybrał już kogoś, kto będzie mu towarzyszył?

- Właściwie przypadkowo to ja stałam się tą osobą – wzruszyła ramionami dziewczyna. – Fia powiedziała nam obydwojgu tajemnicę mapy, a nie sądzę, żeby dobrym pomysłem było wtajemniczanie jeszcze więcej osób.

- Oczywiście.

Nagle przed domem rozległ się huk, który natychmiast odwrócił uwagę kobiet od rozmowy.

- To Remus. Myślę, że możemy już iść – powiedziała Tonks. – Przekaż Dumbledore’owi, że zaczynamy.

*

Szli pustą drogą oświetloną niemalże wygasłymi latarniami. Brudne samochody stały bez ruchu w kilku rzędach, zabierając pieszym chodnik. Kilka szczurów przebiegło pod zastygłymi kołami, uciekając przed bezdomnym kotem.

W końcu bez słowa zatrzymali się pod wieżowcem. Wyjątkowo starym – widoczne były powybijane okna, zaledwie w kilku mieszkaniach można było dostrzec jakiekolwiek oznaki życia. Gdzieniegdzie wypłowiałe zasłony skutecznie nie pozwalały nikomu zobaczyć, co się dzieje wewnątrz pomieszczeń.

Z oddali dobiegł donośny szczek psów, a zaraz po tym pojedynczy odgłos klaksonu. Tonks wzdrygnęła się.

- Co to w ogóle jest za miejsce? – dziewczyna zamrugała.

- Neukölln, taka dzielnica w Berlinie – odparł cicho Remus. – Wyjątkowo nieprzyjazna.

- Dlaczego wybrali akurat to miejsce?

- Niewielu się tutaj zapuszcza. Podejrzewam, że teraz śmierciożercy układają plan przekonania wilkołaków do idei Voldemorta. Musieli na ten czas ukryć gdzieś eliksir. Ciągle jednak nie rozumiem, dlaczego wybrali biedną dzielnicę oddaloną kilkaset kilometrów od Londynu.

- Czy nie prostsze byłoby schowanie tego eliksiru gdzieś u Malfoyów? Albo u Bellatriks?

- W rzeczy samej, to byłoby o wiele prostsze i z całą pewnością o wiele bezpieczniejsze.

Tonks włożyła dłonie do kieszeni i zamyśliła się. Cała ta sytuacja wydawała się jej zdecydowanie zbyt dziwna.

- A co wiemy o zaklęciach ochronnych?

- Niewiele. Właściwie dysponujemy tylko mapą.

- Remusie, mogę o coś spytać?

- Mam wrażenie, że robisz to już od dobrych kilku minut, ale strzelaj. Tylko nie dosłownie, strzelanie zostawmy śmierciożercom – uśmiechnął się.

- Wczoraj, gdy weszłam tam na górę, a ty rozmawiałeś z Fią – zawahała się przez chwilę. – Za tobą był obraz Syriusza.

Remus zesztywniał.

- To jest nieistotne.

- Ale...

- Powiedziałem. To jest – jego twarz poczerwieniała. – To jest nieistotne. Jesteśmy na miejscu.

Tonks zamrugała kilka razy i skinęła głową.

Stali przed wejściem do obskurnej kamienicy. Odrapane drzwi były nieznacznie uchylone, dookoła było słychać jedynie ciszę.

Remus popatrzył jej w oczy. Uleciała z niego cała złość. – Wchodzimy – szepnął.

Wewnątrz panował półmrok. Pojedyncze promienie światła sączyły się przez brudne okno. Jedynym meblem w opustoszałej kawalerce było przewrócone krzesło pokryte kurzem.

- Remus Lupin – zza drzwi rozległ się czyjś obrzydliwy rechot. – Wiedziałem, że jeszcze się zobaczymy.

Fenrir Greyback wszedł do środka z obleśnym uśmiechem na twarzy.

- Powinienem nazywać cię swoim synem? Czy jakoś tak? Chociaż forma ,,tatusiu’’ z twoich ust brzmiałaby nieco zbereźnie – wyszczerzył swoje żółte kły.

- Czego tu szukasz? – Tonks ruszyła do przodu, wyciągając różdżkę przed siebie.

- Tego, co wy, rzecz jasna. Chociaż nie. Ja już to mam – wyciągnął z kieszeni małą paczuszkę i podrzucił ją do góry. – Hej, Lupin, a ta panienka jest wolna? Ostatnio okropnie się nudzę.

- Odejdź! – krzyknął Remus i rzucił się w stronę mężczyzny. – Expelliarmus!

Greyback zrobił zwinny unik i z powrotem schował pakunek. Wysunął pazury i szybkim krokiem ruszył w ich stronę.

- Accio paczka! – wrzasnęła Tonks i po chwili trzymała paczuszkę w ręce.

- Dziękuję – powiedział Greyback i rechocząc, teleportował się.

Paczuszka zaczęła się trząść, a jej temperatura rosnąć. Dziewczyna pisnęła i upuściła ją na podłogę. O dziwo, nie usłyszała huku, jakiego się spodziewała, a tylko ciche tąpnięcie.

I wtedy zrozumiała, jaki błąd popełnili.

Opakowanie rozerwało się, a ze środka zaczął ulatniać się zielony gaz o obrzydliwym zapachu zgniłych jaj i kociego moczu.

- Remusie, uciekaj! Uciekaj stąd jak najszybciej!

I wtedy Remus upadł na ziemię bez świadomości, otumaniony najmocniejszą trucizną na wilkołaki – spylonym srebrem zmieszanym ze spalonymi liśćmi tojadu.