13

- Już myślałem, że mnie nigdy nie odwiedzisz. - Uśmiechnął się pogodnie Remus, gdy dwa dni później zastał Tonks w swoich drzwiach.

Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i przeszła przez próg. Wciągnęła powietrze nosem i poczuła znajomy zapach starych mebli i zmokniętego psa, który bardzo lubiła. Poszła za Remusem do salonu.

- Muszę przyznać, że przez to wszystko trochę stęskniłam się za naszymi spotkaniami - rzekła, siadając na swoim ulubionym fotelu. - Dużo się ostatnio działo.

- W rzeczy samej - skinął głową Lupin. - Słyszałem o waszej misji. I o łuskach.

- To okropne, prawda? Mamy je, ale nie możemy nic zrobić.

Ku jej zdziwieniu, Remus pokręcił głową, uśmiechając się delikatne.

- Wiesz, to nie tak, że kiedykolwiek miałem nadzieję na wyleczenie. A chyba wolę być wilkołakiem, niż mieć na sumieniu jakąś Bogu ducha winną rodzinę.

- Ale ten Rowle...

- Ten Rowle też jest człowiekiem, który ma matkę, ojca, być może rodzeństwo. Nie jestem warty śmierci ich wszystkch - westchnął. - Tak czy inaczej, nie umiałbym żyć z takim poczuciem winy.

- Dumbledore chyba przewidział, że to powiesz.

- Co ty na to, żebyśmy przestali zadręczać się gdybaniem i poszli na tę mugolską wystawę, którą otworzyli kilka dni temu? Słyszałem, że jest kilka naprawdę świetnych obrazów.

Tonks tylko uśmiechnęła się w odpowiedzi i szybkim ruchem założyła swój kolorowy płaszcz.

*

- Myślisz, że naprawdę tak jest? Tak... drastycznie? - spytała Tonks, przechylając głowę w bok i przypatrując się uważniej ,,Sądowi Ostatecznemu''*.

Remus wzruszył ramionami. - Dla mnie dziwniejsze jest to, że wszyscy ci ludzie wyglądają tak samo. Spójrz, jedną twarz można zaobserwować przynajmniej kilka razy.

Dziewczyna podeszła bliżej. - Dlaczego oni wszyscy są nadzy?

- W końcu to sąd ostateczny, pewnie chcą ważyć mniej na tej grzesznej wadze.

Tonks zachichotała i ponownie skupiła wzrok na obrazie. Wystawę obeszli już kilka razy i świetnie im sie dogadywało. Co chwilę żartowali i wyprowadzali ochroniarza z równowagi. Przy paru obrazach zatrzymywali się jednak na dłużej i dyskutowali, wymieniając między sobą poglądy.

- Chodźmy dalej, ten obraz zaczyna mnie przerażać.

Remus skinął głową i wyszli z zaciemnionego pomieszczenia. Ponownie znaleźli się w okrągłym pokoju o ścianach koloru pergaminu.

- Mam ochotę zrobić coś głupiego - powiedział Remus z łobuzerskim uśmiechem. - Tak huncwockiego, syriuszowego i jamesowego jak tylko się da.

- Brzmi jak plan.

*

Biegli pustą drogą, wciąż śmiejąc się do rozpuku. Gdzieś daleko za ich plecami pokrzykiwał ochroniarz, próbując złapać sprawców niemałego zamieszania w galerii. Oczywiście owych nicponi nie mógł w żaden sposób wykryć. Nie zrobili nic, z czym biedna obsługa musiałaby męczyć się przez dłuższy czas, co to, to nie. Gdy nikt nie patrzył, Tonks wypuściła z kieszeni trzy detonatory pozorujące (mały prezent od Freda i George'a), z czego jeden z nich, ku ich uciesze, wypuścił kłąb czarnego dymu tuż przed twarzą zdezorientowanego ochroniarza.

Czy zrobili coś złego?

Nawet jeśli, to kompletnie ich to w tamtym momencie nie obchodziło.

- Mu-musimy to kiedyś powtórzyć! - powiedziała roześmiana Tonks.

- Tak, musimy - odrzekł Remus, ocierając łzę z policzka. - Dziękuję ci za dzisiaj - powiedział, gdy w końcu udało mu się opanować śmiech.

- To ja ci dziękuję - uśmiechnęła się delikatnie. - W końcu naprawdę odpoczęłam.

- To trochę zabawne, że wydaje nam się, że odpoczywamy, gdy nic nie robimy, a w rzeczywistości potrzebujemy zrobić coś nadzwyczajnego, żeby rzeczywiście poczuć się wypoczętym - powiedział Remus.

- Widzimy się jutro? - spytała Tonks.

- Jasne, możesz wpaść o której chcesz. Przy okazji, Harry będzie pojutrze w Norze.

- Świetnie, stęskniłam się już za nim.

- Ja też.

- Do jutra! - krzyknęła Tonks i oboje teleportowali się do swoich mieszkań.

*

- Potter przybywa do domu Weasleyów już za dwa dni, mój panie. Możemy zorganizować jakąś akcję, która pomoże ci go schwytać, mam pewność, że znalazłoby się wielu chętnych...

- To nie będzie potrzebne.

- Ale... mój panie, jak to?

- Już niedługo Hogwart przestanie być najbezpieczniejszym miejscem dla Harry'ego Pottera. A ty pomożesz urzeczywistnić ten plan.

Przerażona dziewczyna uniosła głowę i z niepokojem spojrzała w szkarłatne oczy przerażającej postaci stojącej naprzeciwko.

- Panie mój...

- Twój plan się nie powiódł, nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, że nie wysłałem cię do Azkabanu jak tego słabeusza, Malfoya.

- Panie, moja skrucha jest ogromna, większa, niż możesz sobie wyobrazić, gdybym tylko mogła...

- Możesz. I dlatego zrobisz to, co do ciebie należy.

Kobieta skuliła się i kiwnęła głową.

*,,Sąd Ostateczny'' jest niesamowitym obrazem Hansa Memlinga, który miałam okazję zobaczyć w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Warto wygooglować. :)